20 آذر 1400
ثبت دیدگاه در روز جهانی حقوق بشر 19 آذر (10 دسامبر)
«عنصر اساسی هر شکل حکومتی، قدرت است و نه خشونت.» (ه. آرنت)
به‌دلیل اختلال ارتباط اینترنتی در نشست دیشب در کلاب‌هاوس، جوهر عرایضم را در این یادداشت کوتاه می‌نویسم:
ضمن تقدیر از بزرگداشت یک شخصیت زنده‌ی سیاسی-اجتماعی در زمان حیاتش، برای معرفی کیوان صمیمی در نگاه نخست، او را عارف‌مسلکی می‌یافتی با منشی «جوانمردانه» که در سنت دیرپای عرفان ایرانی ریشه دارد؛ و سپس، با روحیه‌ای جوان، سرزنده، پرنشاط، پای کار، و پاشنه‌ورکشیده، مرد عمل و مبارزه، و یک حضور مستمر در همه‌ی صحنه‌های سیاسی، اجتماعی، و فرهنگی در سپهر عمومی آشنا می‌شدی(سه خاطره‌ی به یاد من مانده از ایشان یکی از دوره‌ی تلاش‌های اوست در دوران سردبیری مجله‌ی «ایران فردا»، دیگر همکاری با کار-گروه ما بود برای به‌راه‌اندازی فعالیت امدادگرانه پس از وقوع سیل در چند سال پیش، و سرانجام فعالیت و تلاش‌های مدنی و دفاعی حقوق‌بشری او، برای نمونه در نشستی اعتراضی در منزل وی علیه حکم محکومیت سنگین خانم نرگس محمدی). خصوصیت بارز دیگر او روحیه‌ی فراخ‌اندیشی او بود و نوعی رویکرد گفتگویی (دیالوژیکی) که گستردگی ارتباطات او با همه‌ی خانواده‌های فکری و سیاسی در ادوار مبارزاتی معاصر کشور و ارج‌شناسی متقابل او از سوی همگان نشان آن است.
تلفیق دو رویکرد آزادی‌خواهانه و عدالت‌طلبانه در کنش‌گری مهندس صمیمی (که در آخرین اقدام وی با حضور در تجمع کارگران در مقابل مجلس در مقام یک روزنامه‌نگار و در روز جهانی کارگر جلوه کرد، روزی که در جهان به‌عنوان «جشن کار و گارگر» تعطیل است و در کشور مستضعف‌پناه ما نه)، جز پیآمد عملی جهانبینی توحید و انسانشناسی عرفانی او نبود که به تعبیر خودش از شریعتی و اقبال و مولانا فراگرفته بود. و این سمت‌گیری‌های درست مدنی و ملی-مردمی سنجش عملی یک بینش است و نه مناقشات منطقی صوری و انتزاعی کلامی-فلسفی. او یک ایرانی ملی-مصدقی است (و نه ایرانی‌تبار) و یک مسلمان نواندیش دین‌پیراسته (و نه مسلمان‌زاده). و این وجه در موقعیت عقیدتی «مذهب علیه مذهب» راه نما و راهگشا ست.
و اما، نفس وجود و استمرار پدیده‌ی شوم زندانی سیاسی «عقیدتی»(وجدانی)، که حبس امثال مهندس صمیمی نماد آنست، نه فقط برای مسئولین و مسببین این وضع که ابطال‌گر همه‌ی دعاوی آنهاست، بل‌که برای همه‌ی ما شهروندان این کشور، از پی یک قرن تلاش در راه آزادی و عدالت، موجب شرمساری ملی است.